Verdieping in plaats van tijdverdrijf. Ik heb geen tijd meer om te verdrijven. Omdat de dagen geteld zijn, ook al zijn het er mogelijk nog meer dan negenduizend. Dat lijkt nog een boel, maar ik heb er al 24500 of daaromtrent opzitten. Mijn streefgetal is nog 10585 erbij te tellen. Maar zoals het met streven is, je weet het niet. Zoals het met streven ook is, is dat je bij het bereiken van iets pas tevreden bent. Voor mij zou het beteken dat ik pas tevreden ben als ik op de geplande datum na het aftellen doodga.
Ik ben nu al tevreden en wil helemaal niet dood. Integendeel er is nog zoveel te leven. Toch heb ik een vaag gevoel van haast. Het maakt dat ik soms ondoordachte dingen doe. Met grote gevolgen. Te stom voor woorden natuurlijk.
Het mooie van er al zoveel dagen op hebben zitten is dat je nooit te oud bent. O.a. om iets te leren. Dat kan je als jonkie niet zeggen. En als ik dan aan het leren ben dan daalt het besef in dat ik nu eindelijk eens wat bedachtzamer moet worden. Zou moeten hè. Fijn dat besef. Nu nog doen. Ik vrees dat ik nog te jong ben om dat te leren.
Dat is natuurlijk geen excuus om ondoordachte dingen te doen. Ook al lijken ze uitdagend. Even nagaan wat de gevolgen zijn is wel fijn en netjes naar je omgeving. Ik noem je zomaar een voorbeeld. Niet zo’n heel rampzalige.
Ik ben een echte motormuis. Vind het geluid van een motorfiets, een echte dan, inspirerend. Hoe het ruikt, hoe het voelt, wat het is. Heb er in de loop van de tijd ruim een dozijn gehad. Soms oude of kapotte exemplaren met geduld en veel voldoening opgeknapt.
Nu bedenk ik dat ik het nog steeds wil. Een soort later-life crisis zal het zijn.
Er zijn wel wat tegenwerpingen te maken. Ik besloot langer geleden niet meer motor te rijden omdat ik een geringe visuele beperking heb. Het is wat zonde van al de inspanningen om nu daardoor een motor en mezelf plat te rijden nadat ik ben gekomen waar ik nu ben met mijn gezondheid. Beetje prutsen en sleutelen aan een oud ding heeft nog steeds veel charme. En kan geen kwaad. Moet ik af en toe natuurlijk wel een testrondje rijden.
Mijn door medicijnen wat trillende handen en het van dichtbij geen diepte zien is niet heel handig voor een sleutelaar. Maar het daarom nooit meer doen? Al die nog meer dan negenduizend dagen mezelf dat plezier ontzeggen? Als ik het wil en de frustratie en boosheid als het minder makkelijk gaat gewoon parkeer kan ik het. De voldoening zal groots zijn denk ik. Een overwinning op mezelf.
Mocht je nog ergens een opknapper of een oud beestje hebben of weten te staan voor mijn sleutelambities?