Het is een rare gewaarwording. Jezelf erop betrappen dat je de werkelijkheid telkens verkeerd interpreteert. Hoe hardleers kan je zijn? Ik heel erg in ieder geval.
Laat ik beginnen met omstandigheden te benoemen die me vrijpleiten. Daar heb ik een hekel aan, dan hebben we dat vast gehad. Ken je dat? Die eeuwige verontschuldiging dat iemand er niets aan kan doen? Ook al steken ze hun been uit en val jij op je bek. Dan is het van sorry hoor, ik had je niet gezien.
Dus ik mag zelf ook wel even op de ‘niet mijn schuld’ toer. Het heeft alles te maken met welk gevoel het bij me oproept. Om het wat breder te trekken durf ik de stelling wel aan dat jij daarin vast net zo hardleers bent als ik. Dat maakt me nog wat minder schuldig. Het is dus ook een beetje jouw probleem.
Iedereen zou zich zo vergissen. De kleuren alleen al, van aquarelblauw en zachtgeel tot terracotta. Beetje verschoten, lekker doorleeft. De zon, de hagedisjes, het eten en de wijn. Hoe de mensen zijn.
Ik voel me bijna een van hen. Ik hoor ze tegen elkaar zeggen: “c’è Marco Pantani”. Ik beschouw het als een compliment. Ik heb niet eens grote oren zoals Marco had. Die kale kop wel.
Ik ben er uit. Ticino is helemaal geen Zwitserland. Het is gewoon Italië. Het enige verschil is dat je er in CHF moet betalen. Daar kan ik ook niks aan doen.
