Het leuke van taal is de betekenis van woorden. Afhankelijk van in welk perspectief ze worden gebruikt. De betekenis van een woord wordt ook nog eens bepaald door hoe het wordt uitgesproken. De toonhoogte, een spottende- of ironische klank. Noem maar op. De toonhoogte werkt dan weer niet als het geschreven tekst is, hoewel je een tekst op hoge toon kunt schrijven. Ironie kan altijd.
Perspectief is ook diepte kunnen zien. Het perspectief in een tekening kan ik prima zien. Diepte in de echte wereld niet.
Ik legde dat uit aan een kleinzoon. Ik liet hem een kleine noest in de tafel aanwijzen met een hand voor een van zijn ogen. Hij vond het een hilarische ontdekking dat het niet goed lukte en met twee ogen wel.
Geen perspectief zien, wordt in de loop van de tijd gecompenseerd door je hersenen. De aanwijstruc blijft fout gaan. Diepte herkennen op bijvoorbeeld een weg waar objecten langs staan gaat beter. Het verschijnsel heet parallax. Het betekent bijvoorbeeld dat bomen langs een weg die dichterbij staan sneller bewegen t.o.v. de achtergrond, dan bomen die verder weg staan. Een ander voorbeeld is de maan als die ’s nachts van opzij in je auto schijnt, die rijdt gewoon met je mee.
Mijn perspectief voor de korte termijn is dat ik nog wat moet wennen aan die voor de langere. We willen binnenkort in de vakantie naar het Mercedes museum in Stuttgart. Leuk, zin in! Ze hebben een designprijs gekregen voor de toegankelijkheid die in het hele ontwerp van het museum is meegenomen. Je kunt er ook een rolstoel lenen. Ga ik doen. Zin in…