Niet omdat je last hebt van je ogen, maar omdat je het niet meer gelezen krijgt. Wantaal en teksttroep. Het is de kregel die me bevangt bij een poging tot het lezen van beroerde schrijfsels. Niet alleen wat er staat, vooral hoe het er staat. Kranten, boeken, de NOS-app. Verhaspelde uitdrukkingen en gezegden, kromme zinnen. Dan heb je het nog niet over de inhoud en de strekking.
Het erge is dat het regel is. Ik koop nog wel eens een boek en wil dan vooraf een paar bladzijden lezen. Dat vergeten online boekverkopers.
In een boekwinkel vind je alleen de ‘Top 10’.
Ik heb een weemoedig verlangen naar de Slegte. Boeken struinen en boeken lezen als puur genot. Zolders vol om begerig rond te kijken. Naar huis met een stapel voor 15 gulden. Tuurlijk, jij leest op sociale media.
Op de middelbare school was ik verdoemd in de les Nederlandse literatuur. Na mijn vraag wat dan in vredesnaam de critici waren, die bepaalden wat literatuur was. Niet wie, maar wat. Met een rood aangelopen hoofd negeerde de docente mijn vraag.
Gemankeerde teksten geven me hetzelfde gevoel als het kijken naar een chef-kok die proeft met de lepel waarmee hij even later het gerecht opdient.
Intussen streven kranten en bladen ernaar dat je online gaat lezen. Teksten worden met AI in elkaar geflanst. Resultaat is dat zo tekst correctheid en juistheid wordt toegedicht. Want AI toch? Rubbish in, rubbish out.
Het lijkt een complottheorie, maar zou AI misschien zijn bedoeld om de waarheid geweld aan te doen? Koren op de molen van wereldleiders. Zoals je weet zijn dat, evenals de meeste politici, bekwame leugenaars. Ze leerden als kind al te liegen alsof het gedrukt staat. AI en politici, stop er tien leugens in er komt de waarheid uit.
Verder is het stikheet vandaag, dat is bewijsbaar en daarom zit ik binnen. Ik hou vast aan kleine waarheden.